zaterdag 6 februari 2010
donderdag 4 februari 2010
Country @ Willemeen
De grote zaal van Willemeen is deze avond omgetoverd tot een soort huiskamer. Overal staan gezellige bartafels voorzien van waxinelichtjes. Zelfs kamerplanten ontbreken niet. Dit wordt beslist geen avondje beuken.
Integendeel. De intieme sfeer past in elk geval goed bij de eerste act van de avond: Dolly I Beg Your Pardon. Geen alledaagse naam voor een band. Maar wel een naam die goed bij het gezelschap past. Het damestrio brengt een mix van bluegrass, country en Amerikaanse folk.
De muziek die het trio brengt is zeer aansprekend vanwege de meerstemmigheid en de afwisseling tussen melancholie en vrolijkheid. Enige kanttekening is dat als de set wat langer duurt, opvalt dat het gebruik van instrumenten met gelijke klankkleur er voor zorgt dat de spanning wat wegebt. En die komt pas weer terug als de tweede gitaar ingewisseld wordt voor de mandoline. Die zorgt gelijk voor wat meer pit. Zeker als uit het instrument een paar prachtige solo's worden geperst.
Maar het hoogtepunt van de set is toch wel een a cappella gezongen nummer. Helaas blijkt het repertoire nog wat beperkt qua omvang te zijn als in de toegift het nummer Easy Money voor de tweede keer voorbij komt. In dit nummer krijgt het trio – tot hilariteit van het publiek – wel ondersteuning van Sugar Ray.
Terwijl vanuit het cafe beneden de death metal doorklinkt, maakt Uncle Trash zich op voor zijn optreden. Uncle Trash is een eenmansband uit het mooie Brabant. Zoals Menno (zeg maar gewoon Menno) het zelf stelt: “Het gitaarwerk zal vanavond wel kut klinken. Maar dat komt omdat ik pas een half jaar les heb. En misschien had ik gewoon in een punkband moeten blijven, want nu kan ik alleen me zelf de schuld geven voor dat kutgeluid."
De nummers en de uitvoering zijn inderdaad niet echt hoogstaand, maar toch weet de sympathieke singer-songwriter met zijn eenvoudige liedjes het publiek voor zich te winnen. Ieder liedje gaat tevens vergezeld van een prachtig verhaal. Wonderlijk hoe eenvoudige muziek toch goed kan werken.
Laatste act is het italiaanse Electromatic Swamp Trash. De band waarvoor uiteindelijk iedereen blijkt te zijn gekomen. De bassist maakt nog voordat hij een noot gespeeld heeft al grote indruk met zijn staande bas voorzien van geelgroene fluoriscerende snaren.
De muziek is zo zompig als een moeras. En Sugar Ray is inderdaad een rockabilly grootheid (uit een ver verleden). Voorzien van een prachtig masker weet hij de zaal behoorlijk op te zwepen. En voor het eerst deze avond wordt er in de huiskamer fijn gedanst. De drummer lijkt zo weggelopen te zijn van de set van een film noir en de bassist doet dingen met zijn staande bas die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Het optreden wordt op waardige wijze afgesloten als de halve zaal het laatste nummer mee schreeuwt op het podium terwijl de bassist en de drummer op de bar staan te spelen. Ook na het optreden bleef het nog lang onrustig in Willemeen. Een feestje dat zeker het herhalen waard is.
Integendeel. De intieme sfeer past in elk geval goed bij de eerste act van de avond: Dolly I Beg Your Pardon. Geen alledaagse naam voor een band. Maar wel een naam die goed bij het gezelschap past. Het damestrio brengt een mix van bluegrass, country en Amerikaanse folk.
De muziek die het trio brengt is zeer aansprekend vanwege de meerstemmigheid en de afwisseling tussen melancholie en vrolijkheid. Enige kanttekening is dat als de set wat langer duurt, opvalt dat het gebruik van instrumenten met gelijke klankkleur er voor zorgt dat de spanning wat wegebt. En die komt pas weer terug als de tweede gitaar ingewisseld wordt voor de mandoline. Die zorgt gelijk voor wat meer pit. Zeker als uit het instrument een paar prachtige solo's worden geperst.
Maar het hoogtepunt van de set is toch wel een a cappella gezongen nummer. Helaas blijkt het repertoire nog wat beperkt qua omvang te zijn als in de toegift het nummer Easy Money voor de tweede keer voorbij komt. In dit nummer krijgt het trio – tot hilariteit van het publiek – wel ondersteuning van Sugar Ray.
Terwijl vanuit het cafe beneden de death metal doorklinkt, maakt Uncle Trash zich op voor zijn optreden. Uncle Trash is een eenmansband uit het mooie Brabant. Zoals Menno (zeg maar gewoon Menno) het zelf stelt: “Het gitaarwerk zal vanavond wel kut klinken. Maar dat komt omdat ik pas een half jaar les heb. En misschien had ik gewoon in een punkband moeten blijven, want nu kan ik alleen me zelf de schuld geven voor dat kutgeluid."
De nummers en de uitvoering zijn inderdaad niet echt hoogstaand, maar toch weet de sympathieke singer-songwriter met zijn eenvoudige liedjes het publiek voor zich te winnen. Ieder liedje gaat tevens vergezeld van een prachtig verhaal. Wonderlijk hoe eenvoudige muziek toch goed kan werken.
Laatste act is het italiaanse Electromatic Swamp Trash. De band waarvoor uiteindelijk iedereen blijkt te zijn gekomen. De bassist maakt nog voordat hij een noot gespeeld heeft al grote indruk met zijn staande bas voorzien van geelgroene fluoriscerende snaren.
De muziek is zo zompig als een moeras. En Sugar Ray is inderdaad een rockabilly grootheid (uit een ver verleden). Voorzien van een prachtig masker weet hij de zaal behoorlijk op te zwepen. En voor het eerst deze avond wordt er in de huiskamer fijn gedanst. De drummer lijkt zo weggelopen te zijn van de set van een film noir en de bassist doet dingen met zijn staande bas die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Het optreden wordt op waardige wijze afgesloten als de halve zaal het laatste nummer mee schreeuwt op het podium terwijl de bassist en de drummer op de bar staan te spelen. Ook na het optreden bleef het nog lang onrustig in Willemeen. Een feestje dat zeker het herhalen waard is.
Phoenix Park: Nieuwe Lichting Arnhems Talent
Phoenix Park is Zac Chapman (Lead vocals, guitar), Jesper Albers (Drums, backing vocals), Ivo Koenen (Bass) en Jurgen Uffink (Guitar, backing vocals) uit Arnhem. Volgens Zac is 'kijken waar de meeste invloeden vandaan komen' de beste manier om hun sound te omschrijven. Muziek uit het verleden in een hedendaags jasje, met scheurende gitaren, stampende drums en pompende baslijnen wordt met een nonchalante swagger teruggekeken naar het verleden en vooruit gekeken naar de toekomst.
Jullie hebben in 2009 een eerste demo (cd) uitgebracht. Hoe waren de reacties daarop?
Ondanks het feit dat we onder dezelfde naam spelen is er een groot verschil tussen ons nu en de demo die we in januari 2009 hebben opgenomen. We hebben sinds november 2009 een nieuwe bezetting gevonden met een nieuwe drummer en bassist. De naam Phoenix Park bestaat dus al twee jaar maar is in feite een band die pas twee maanden bezig is.
Het enige wat ik wel kan zeggen over de vorige cd is dat het een eerste stap was naar de sound die we met de nieuwe bezetting hebben ontwikkeld. De plannen voor een échte EP zijn al ingezet. We zijn momenteel bezig met de voorbereidingen en willen binnenkort de pre-productie afronden om de studio in te gaan. Ik heb ook begrepen dat de montage van de Lopend Vuur sessie die we voor Gesel XL hebben gedaan nu afgerond wordt, daarmee zal een akoestisch voorproefje van onze cd binnenkort op onze MySpace verschijnen.
Jullie stonden tijdens Gesel XL al in de grote zaal van Luxor Live. Hoe is dat bevallen?
In de grote zaal was het echt kicken. We waren toen ook net één week bezig en voor ons wel een uitdaging om er klaar voor te zijn. Eenmaal op het podium viel alles op zijn plek en hebben we enorm van de zaal en de reacties kunnen genieten.
Nu staan jullie in de kleine zaal als hoofdact en gastheer voor twee andere bands in het kader van De 1e Etage. Hoe is dat tot stand gekomen?
De 1e Etage is een initiatief van de Jacobiberg en Luxor Live om aan lokaal talent een kans te geven om zélf een avond in de Luxor te kunnen organiseren. Wij als gastheer mochten dan ook zelf twee bandjes uitkiezen om te benaderen voor de gig. Naar aanleiding van ons vorige optreden in Luxor zijn Job Rebergen en Wim Koens tot een besluit gekomen om ons uit te nodigen om te hosten.
Mozart, Hip Guy is een samenwerkingsproject van één bandlid van The Vlegels, Roel Smeets, en Menno Krivokutya. Mozart, Hip Guy heb ik gekozen, omdat we een avond met een duidelijke lijn wilden neerzetten, zij maken catchy garage/indierock die goed bij onze muziek aansluit. Het zijn toffe gasten en het was voor ons een duidelijke keuze. Xylo heb ik een keer bij een optreden in The Stage gezien, een band die interessante maar toch ook toegankelijke muziek maakt, dat kom je in Arnhem niet zo veel tegen.
Wat vinden jullie van de Arnhemse muziekscene?
Ik denk dat de Arnhemse muziekscene voornamelijk in het verleden ligt, de beatbandjes hebben nogal een verleden in Arnhem en laten we niet vergeten dat Herman Brood in zijn jonge jaren ook deel van de Arnhemse scene was. Het is zeker tijd voor wat meer leven in de muziekscene in Arnhem, ik denk dat we in 2010 eens goed aan de weg gaan timmeren.
Hoe belangrijk is muziek voor jullie?
Naast het feit dat we allemaal muziekgerelateerde opleidingen doen, repeteren we minstens twee keer per week en zijn we de rest van de week ook met muziek bezig. Ik denk dat we kunnen zeggen dat ons leven constant om muziek draait en het erg belangrijk voor ons is.
Waar lopen jullie als (locale) band zoal tegenaan?
Ik denk dezelfde dingen waar de meeste bandjes momenteel tegenaan lopen; het feit dat managers of record labels geen risico’s meer durven nemen met ruwe diamanten is toch wel een punt. De tijd van de doe-het-zelf-bandjes is aangekomen. Om door te breken wordt er veel meer van bandjes verwacht, maar dat zal ook het onderscheid maken tussen de hobbybandjes en de bands die het echt willen maken.
Het ligt eraan hoe goed je bandje is en wat voor optredens je bereid bent om te spelen. In Arnhem zowel als in de rest van Nederland zijn er optredens te regelen, maar voor beginnende bandjes zijn het veelal muziekcafé's. Het enige nadeel hiervan is dat je in het begin van geluk mag spreken als je de onkosten eruit kan krijgen. Om in de grotere zalen te kunnen spelen is het voor beginnende bandjes erg moeilijk om boven de massa uit te komen, maar het begint allemaal met de presentatie van je band, een goede demo en veel netwerken.
Waar kunnen we jullie de komende tijd zoal live bewonderen?
Naast Luxor spelen we de week daarop op 29 januari in Café Piecken, wat onze eerste gig in Nijmegen wordt. Onlangs hebben wij ook in Amsterdam een plekje weten te bemachtigen in een kroeg op het Leidseplein, The Waterhole, waar wij elke tien weken mogen terugkomen om het Amsterdamse nachtleven te vermaken.
Wat kunnen we in 2010 van jullie verwachten?
Hopelijk veel optredens en een cd die mensen aanspreekt. Hou de site in de gaten voor nieuws over de cd, aankomende gigs en andere plannen!
Jullie hebben in 2009 een eerste demo (cd) uitgebracht. Hoe waren de reacties daarop?
Ondanks het feit dat we onder dezelfde naam spelen is er een groot verschil tussen ons nu en de demo die we in januari 2009 hebben opgenomen. We hebben sinds november 2009 een nieuwe bezetting gevonden met een nieuwe drummer en bassist. De naam Phoenix Park bestaat dus al twee jaar maar is in feite een band die pas twee maanden bezig is.
Het enige wat ik wel kan zeggen over de vorige cd is dat het een eerste stap was naar de sound die we met de nieuwe bezetting hebben ontwikkeld. De plannen voor een échte EP zijn al ingezet. We zijn momenteel bezig met de voorbereidingen en willen binnenkort de pre-productie afronden om de studio in te gaan. Ik heb ook begrepen dat de montage van de Lopend Vuur sessie die we voor Gesel XL hebben gedaan nu afgerond wordt, daarmee zal een akoestisch voorproefje van onze cd binnenkort op onze MySpace verschijnen.
Jullie stonden tijdens Gesel XL al in de grote zaal van Luxor Live. Hoe is dat bevallen?
In de grote zaal was het echt kicken. We waren toen ook net één week bezig en voor ons wel een uitdaging om er klaar voor te zijn. Eenmaal op het podium viel alles op zijn plek en hebben we enorm van de zaal en de reacties kunnen genieten.
Nu staan jullie in de kleine zaal als hoofdact en gastheer voor twee andere bands in het kader van De 1e Etage. Hoe is dat tot stand gekomen?
De 1e Etage is een initiatief van de Jacobiberg en Luxor Live om aan lokaal talent een kans te geven om zélf een avond in de Luxor te kunnen organiseren. Wij als gastheer mochten dan ook zelf twee bandjes uitkiezen om te benaderen voor de gig. Naar aanleiding van ons vorige optreden in Luxor zijn Job Rebergen en Wim Koens tot een besluit gekomen om ons uit te nodigen om te hosten.
Mozart, Hip Guy is een samenwerkingsproject van één bandlid van The Vlegels, Roel Smeets, en Menno Krivokutya. Mozart, Hip Guy heb ik gekozen, omdat we een avond met een duidelijke lijn wilden neerzetten, zij maken catchy garage/indierock die goed bij onze muziek aansluit. Het zijn toffe gasten en het was voor ons een duidelijke keuze. Xylo heb ik een keer bij een optreden in The Stage gezien, een band die interessante maar toch ook toegankelijke muziek maakt, dat kom je in Arnhem niet zo veel tegen.
Wat vinden jullie van de Arnhemse muziekscene?
Ik denk dat de Arnhemse muziekscene voornamelijk in het verleden ligt, de beatbandjes hebben nogal een verleden in Arnhem en laten we niet vergeten dat Herman Brood in zijn jonge jaren ook deel van de Arnhemse scene was. Het is zeker tijd voor wat meer leven in de muziekscene in Arnhem, ik denk dat we in 2010 eens goed aan de weg gaan timmeren.
Hoe belangrijk is muziek voor jullie?
Naast het feit dat we allemaal muziekgerelateerde opleidingen doen, repeteren we minstens twee keer per week en zijn we de rest van de week ook met muziek bezig. Ik denk dat we kunnen zeggen dat ons leven constant om muziek draait en het erg belangrijk voor ons is.
Waar lopen jullie als (locale) band zoal tegenaan?
Ik denk dezelfde dingen waar de meeste bandjes momenteel tegenaan lopen; het feit dat managers of record labels geen risico’s meer durven nemen met ruwe diamanten is toch wel een punt. De tijd van de doe-het-zelf-bandjes is aangekomen. Om door te breken wordt er veel meer van bandjes verwacht, maar dat zal ook het onderscheid maken tussen de hobbybandjes en de bands die het echt willen maken.
Het ligt eraan hoe goed je bandje is en wat voor optredens je bereid bent om te spelen. In Arnhem zowel als in de rest van Nederland zijn er optredens te regelen, maar voor beginnende bandjes zijn het veelal muziekcafé's. Het enige nadeel hiervan is dat je in het begin van geluk mag spreken als je de onkosten eruit kan krijgen. Om in de grotere zalen te kunnen spelen is het voor beginnende bandjes erg moeilijk om boven de massa uit te komen, maar het begint allemaal met de presentatie van je band, een goede demo en veel netwerken.
Waar kunnen we jullie de komende tijd zoal live bewonderen?
Naast Luxor spelen we de week daarop op 29 januari in Café Piecken, wat onze eerste gig in Nijmegen wordt. Onlangs hebben wij ook in Amsterdam een plekje weten te bemachtigen in een kroeg op het Leidseplein, The Waterhole, waar wij elke tien weken mogen terugkomen om het Amsterdamse nachtleven te vermaken.
Wat kunnen we in 2010 van jullie verwachten?
Hopelijk veel optredens en een cd die mensen aanspreekt. Hou de site in de gaten voor nieuws over de cd, aankomende gigs en andere plannen!
New Morality Eindelijk Volwassen
Wat is er fijner dan het nieuwe jaar muzikaal in te luiden met een onvervalste hardcoreshow? In het prille begin van 2010 gaven vijf hardcore bands acte de présence in The Stage en boden het aanwezige publiek een vermakelijke avond.
Voor New Morality is het een bijzondere avond: hun optreden op deze last-minute hardcoreshow in The Stage vormt voor hen het sluitstuk van hun Europese tour. En zeg nou zelf: wat is er mooier dan spelen in je hometown? Helaas valt de opkomst vanwege het slechte weer wat tegen. Aan de kwaliteit van de bands zal het zeker niet gelegen hebben.
De kachels in The Stage zijn flink opgepord zodat het ook zonder dikke winterjas het goed toeven is. Verder is Crucial Attack Records met een 'distro' aanwezig. Want een hardcoreshow is natuurlijk ook altijd een goede gelegenheid om je verzameling vinyl wat uit te breiden.
Eigenlijk zou Bates Motel vanavond aantreden. Vanwege vage redenen konden de heren echter niet spelen. Maar dankzij adequaat handelen van programmeur Jonne speelt Mass Appeal in hun plaats.
Mass Appeal, nieuw talent uit Utrecht, begint wat aarzelend. De zanger doet goed zijn best om maar vooral boos over te komen, maar slaagt daar de eerste nummers niet echt in. Pas als hij deze attitude laat varen overtuigt hij met een prima potje hardcore.
Hard Rain klinkt lomp maar is toch voldoende strak. En deze zanger is wel echt boos. Zijn zang daalt als een fikse bui over het aanwezige publiek neer. Noemenswaardig is het uitermate vette basgeluid.
Cornered klinkt een stuk gladder dan de twee voorgaande bands. Dit is de eerste band die goed gebruikmaakt van de twee gitaristen op het podium. De solo's slaan je om de oren als de knuppel van de eerste slagman. De band, voorzien van een energieke zanger, zorgt ervoor dat de stemming er goed in komt bij het publiek. De eerste moshpit van het jaar is dan ook snel een feit. Cornered is de vonk die vanavond de hardcoremotor pas echt doet ontbranden.
State Of Mind laat horen hoe Hollandse hardcore moet klinken. Hoewel, Hollands... ze hebben een internationale sound. Verder zijn dit bijkans veteranen in de hardcorescene. De band heeft inmiddels al twee full-lengths op hun naam staan en ze hebben hun zaakjes goed op orde. Helaas zijn de twintig minuten speeltijd voorbij voor je er erg in hebt.
In het verleden was New Morality een nogal onvolwassen band en dan met name de zanger. Maar de jongens zijn snel groot geworden. Het succes van hun eerste full length Fear of Nothing en het veelvuldig toeren door Nederland en de laatste tijd ook door Europa, heeft voor de band eindelijk zijn vruchten afgeworpen. Het niveau van State Of Mind hebben ze nog niet helemaal bereikt maar ze komen inmiddels een eind. De band is vanavond in topvorm en zet een puike set neer. Kortom, 2010 is goed begonnen.
Voor New Morality is het een bijzondere avond: hun optreden op deze last-minute hardcoreshow in The Stage vormt voor hen het sluitstuk van hun Europese tour. En zeg nou zelf: wat is er mooier dan spelen in je hometown? Helaas valt de opkomst vanwege het slechte weer wat tegen. Aan de kwaliteit van de bands zal het zeker niet gelegen hebben.
De kachels in The Stage zijn flink opgepord zodat het ook zonder dikke winterjas het goed toeven is. Verder is Crucial Attack Records met een 'distro' aanwezig. Want een hardcoreshow is natuurlijk ook altijd een goede gelegenheid om je verzameling vinyl wat uit te breiden.
Eigenlijk zou Bates Motel vanavond aantreden. Vanwege vage redenen konden de heren echter niet spelen. Maar dankzij adequaat handelen van programmeur Jonne speelt Mass Appeal in hun plaats.
Mass Appeal, nieuw talent uit Utrecht, begint wat aarzelend. De zanger doet goed zijn best om maar vooral boos over te komen, maar slaagt daar de eerste nummers niet echt in. Pas als hij deze attitude laat varen overtuigt hij met een prima potje hardcore.
Hard Rain klinkt lomp maar is toch voldoende strak. En deze zanger is wel echt boos. Zijn zang daalt als een fikse bui over het aanwezige publiek neer. Noemenswaardig is het uitermate vette basgeluid.
Cornered klinkt een stuk gladder dan de twee voorgaande bands. Dit is de eerste band die goed gebruikmaakt van de twee gitaristen op het podium. De solo's slaan je om de oren als de knuppel van de eerste slagman. De band, voorzien van een energieke zanger, zorgt ervoor dat de stemming er goed in komt bij het publiek. De eerste moshpit van het jaar is dan ook snel een feit. Cornered is de vonk die vanavond de hardcoremotor pas echt doet ontbranden.
State Of Mind laat horen hoe Hollandse hardcore moet klinken. Hoewel, Hollands... ze hebben een internationale sound. Verder zijn dit bijkans veteranen in de hardcorescene. De band heeft inmiddels al twee full-lengths op hun naam staan en ze hebben hun zaakjes goed op orde. Helaas zijn de twintig minuten speeltijd voorbij voor je er erg in hebt.
In het verleden was New Morality een nogal onvolwassen band en dan met name de zanger. Maar de jongens zijn snel groot geworden. Het succes van hun eerste full length Fear of Nothing en het veelvuldig toeren door Nederland en de laatste tijd ook door Europa, heeft voor de band eindelijk zijn vruchten afgeworpen. Het niveau van State Of Mind hebben ze nog niet helemaal bereikt maar ze komen inmiddels een eind. De band is vanavond in topvorm en zet een puike set neer. Kortom, 2010 is goed begonnen.
Abonneren op:
Posts (Atom)